پروردگار هستی جهان را زیبا و منظم آفریده است؛ از این رو، عالَم انشای الهی است. خداوند به ما عقل، هوش، چشم، گوش و حواس پنجگانه را بخشیده است تا جلوه های جمال و جلال او را بهتر بشناسیم و درک کنیم.
گوش و چشم و دل انشای خداوند در وجود ما هستند و در حقیقت، پنجره هایی برای شناخت بهتر آفرینش پروردگار به شمار می آیند. برای درک زیبایی‌ها و کشف شگفتی‌ها، باید به تفکر در پدیده‌ها و خالق آنها بپردازیم، خوب و دقیق نگاه کنیم، گوش بدهیم، بسیار بخوانیم و دربارۀ دیده‌ها، شنیده‌ها و خوانده‌ها بپرسیم و از پرسیدن نهراسیم.
همۀ اینها مقدمۀ کسب توانایی در مهارتهای بهترزیستن است. یکی از مهارتهای زندگی توانایی درست نوشتن است تا بتوانیم افکار و خواستهای خود را بنویسیم و از راه نوشتن با دیگران ارتباط برقرار کنیم.
جهان چون دستخط کردگار است / نویسد گه به خاک و گاه بر سنگ
بیا تا شعر باران را بخوانیم / گهی دشت است و گاهی کوهساران
تو هم شعر خدایی، چون ندانی / خدا خود برترین آموزگار است
گهی بر کوه و گاهی درۀ تنگ / چو باران اشک شادی برفشانیم
گهـی شعـــر بلنـد آبشـــاران / که باید خویشتن را خود بخوانی؟