﴿اَلرَّحْمنُ * عَلَّمَ الْقُرآنَ * خَلَقَ الْإنسانَ *عَلَّمَهُ البَیانَ﴾
خداوند بخشاینده، قرآن را آموزش داد و انسان را آفرید، سخن گفتن را به او آموخت.
اَلْمُفرَداتُ الْفارِسیَّهُ دَخَلَتِ اللُّغَهَ الْعَرَبیَّهَ مُنذُ الْعَصرِ الْجاهِلیِّ.
ترجمه: واژگان فارسی از روزگار جاهلی وارد عربی شدند.
فَقَدْ نُقِلَتْ إلَی الْعَرَبیَّهِ أَلفاظٌ فارِسیَّهٌ کَثیرَهٌ بِسَبَبِ التِّجارَهِ وَ دُخولِ الْإیرانیّینَ فی الْعِراقِ وَ الْیَمَنِ.
ترجمه: واژگان فارسی بسیاری به دلیل بازرگانی و ورود ایرانیان به عراق و یمن به زبان عربی منتقل شد.
وَ کانَتْ تِلکَ الْمُفرَدات تَرتَبِطُ بِبَعضِ الْبَضائِعِ الَّتی ما کانَتْ عِندَ الْعَرَبِ کَالْمِسکِ وَ الدّیباجِ.
ترجمه: و این واژگان درارتباط با کالاهایی بود که عرب نداشت؛ مانند مشک و ابریشم .
وَ اشْتدَ النَّقلُ مِنَ الْفارِسیَّهِ إلَی الْعَرَبیَّهِ بَعدَ انْضِمامِ إیران إلَی الدَّولَهِ الْإسلامیَّهِ.
ترجمه: پس از پیوستن ایران به دولت اسلامی انتقال از فارسی به عربی شدت گرفت .
وَ فی العْصرِ العَبّاسیِّ ازْدادَ نُفوذُ اللُّغَهِ الْفارِسیَّهِ حینَ شارَکَ الْإیرانیّونَ فی قیامِ الدَّولَهِ الْعَبّاسیَّهِ عَلَی یَدِ أَمثالِ أبی مُسلِمٍ الْخُراسانیِّ وَ آلِ بَرمَک.
ترجمه: در روزگار عباسیان هنگامی که ایرانیان در برپایی دولت عباسی به دست امثال ابومسلم خراسانی و خاندان برمک شرکت کردند، نفوذ زبان فارسی افزود.
وَ کانَ لِإبْنِ الْمُقَفَّعِ دَوْرٌ عَظیمٌ فی هذَا التَّأثیرِ،
ترجمه: ابن مقفع نقش بزرگی در این اثرگذاری داشت.
فَقَد نَقَلَ عَدَداً مِنَ الْکُتُبِ الْفارِسیَّهِ إلَی الْعَرَبیَّهِ، مِثلُ کَلیلَه وَ دِمنَه.
ترجمه: او تعدادی از کتاب های فارسی مانند کلیله و دمنه را به عربی برگرداند.
وَ لِلْفیروزآبادیِّ مُعْجَمٌ مَشْهورٌ بِاسْمِ الْقاموسِ یَضُمُّ مُفْرَداتٍ کَثیرَهً بِاللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ.
ترجمه: فیروزآبادی واژه نامۀ شناخته شده ای به نام قاموس دارد که واژگان بسیاری را به زبان عربی در برمی گیرد.
و قدَ بَیَّنَ عُلَماءُ اللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ وَ الْفارِسیَّهِ أَبعادَ هٰذَا التَّأثیرِ فی دِراساتِهِم،
ترجمه: زبان شناسان عربی و فارسی ابعاد این تأثیر را در درسهایشان آشکار کرده اند.
فَقَدْ أَلَّفَ الدُّکتورُ التّونجیُّ کِتاباً یَضُمُّ الْکَلِماتِ الْفارِسیَّهَ الْمُعَرَّبَهَ سمّاه «مُعْجَمَ الْمُعَرَّباتِ الْفارِسیَّهِ فی اللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ».
ترجمه: دکتر تونجی کتابی را نگاشته که واژگان فارسی عربی شده را دربر می گیرد که آن را «واژه نامۀ عربی شدگان فارسی تبار در زبان عربی» نامید.
أَمَّا الْکَلِماتُ الْفارِسیَّهُ الَّتی دَخَلَتِ اللُّغَهَ الْعَرَبیَّهَ فَقَدْ تَغَیَّرَتْ أَصواتُها وَ أَوزانُها،
ترجمه: [البته] واژگان فارسی که در زبان عربی وارد شده، آواها و وزن هایش دگرگون شده است.
و نَطَقَهَا الْعَرَبُ وَفْقاً لِأَلسِنَتِهِم،
ترجمه: و اعراب آن ها را بر بنیاد زبانشان بر زبان می راندند.
فَقَدْ بَدَّلُوا الْحُروفَ الْفارِسیَّهَ «گ، چ، پ» الَّتی لا توجَدُ فی لُغَتِهِم إلَی حُروفٍ قَریبَهٍ مِن مَخارِجِها؛ مِثْلُ:
ترجمه: در نتیجه حرف های فارسی مانند: «گ، چ، پ» که در زبانشان یافت نمی شد به حرف های نزدیک به واجگاه آنها تبدیل کرده اند؛ مانند:
پَردیس ← فِردَوس، مِهرگان ← مِهرَجان، چادُرشَب ← شَرشَف
وَ اِشتَقّوا مِنها کَلِماتٍ أُخرَی، مِثلُ یَکْنِزونَ فی آیَهِ ﴿…و یَکنِزونَ الذَّهَبَ و فِضَّهَ…﴾ مِن کَلِمَهِ «گَنج» الْفارِسیَّهِ.
ترجمه: و از آنها واژگان دیگری گرفتند، مانند «یکنزون» در آیه «و زر و سیم می اندوزند» که از واژه «گنج» فارسی گرفته شده است.
عَلَینا أَنْ نَعْلَمَ أَنَّ تَبادُلَ الْمُفرَداتِ بَیْنَ اللُّغاتِ فِی الْعالَمِ أَمرٌ طَبیعیٌّ یَجْعَلُها غَنیَّهً فی الْأسُلوبِ وَ الْبَیانِ،
ترجمه: باید بدانیم که دادوستد واژگان میان زبان های جهان، امری بهنجار است که زبان را در سبک و بیان مایه ور می گرداند.
وَ لا نَستَطیعُ أَن نَجِدَ لُغَهً بِدونِ کَلِماتٍ دَخیلَهٍ؛
ترجمه: و نمی توانیم زبانی را بدون وامواژه بیابیم.
کانَ تَأثیرُ اللُّغَهِ الْفارِسیَّهِ عَلَی اللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ قَبلَ الْإسلامِ أَکثَر مِن تَأثیرِها بَعدَ الْإسلامِ،
ترجمه: تأثیر زبان فارسی در زبان عربی پیش از اسلام بیشتر از تأثیر آن پس از اسلام است [بود].
ترجمه: اما پس از پیدایش اسلام، به سبب عامل دینی، واژگان عربی در زبان پارسی افزود.
أَجِبْ عَنِ الْأَسئِلَهِ التّالیَهِ مُستَعیناً بِالنَّصِّ. (به کمک متن به پرسشهای زیر پاسخ بده.)
۱- لِماذَا ازْدادَتِ الْمُفرَداتُ الْعَرَبیَّهُ فِی اللُّغَهِ الْفارِسیَّهِ بَعْدَ ظُهورِ الْإسلامِ؟ (چرا پس از ظهور اسلام واژگان عربی در زبان فارسی افزایش یافت.)
– بَعْدَ ظُهورِ الْإسلامِ فَقَدِ ازْدادَتِ الْمُفرَداتُ الْعَرَبیَّهُ فی اللُّغَهِ الْفارِسیَّهِ بِسَبَبِ الْعامِلِ الدّینیِّ. (پس از پیدایش اسلام، به سبب عامل دینی، واژگان عربی در زبان پارسی افزود.)
۲- مَنْ هوَ مُؤَلِّفُ «مُعْجَمِ الْمُعَرَّباتِ الْفارِسیَّهِ فِی اللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ؟» (نویسنده کتاب «واژه نامۀ عربی شدگان فارسی تبار در زبان عربی» کیست؟)
– الدُّکتورُ التّونجیُّ مُؤَلِّفُ هذا الکتاب. (دکتر تونجی نویسنده این کتاب است.)
۳- مَتی دَخَلَتِ الْمُفرَداتُ الْفارِسیَّهُ فِی اللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ؟ (کی واژگان فارسی در زبان عربی داخل شد؟)
– اَلْمُفرَداتُ الْفارِسیَّهُ دَخَلَتِ اللُّغَهَ الْعَرَبیَّهَ مُنذُ الْعَصرِ الْجاهِلیِّ. (واژگان فارسی از روزگار جاهلی وارد عربی شدند.)
۴- أَیُّ شَیءٍ یَجْعَلُ اللُّغَهَ غَنیَّهً فِی الْأسُلوبِ وَ الْبَیانِ؟ (چه چیزی زبان را در اسلوب و بیان مایه ور می گرداند؟)
– إنَّ تَبادُلَ الْمُفرَداتِ بَیْنَ اللُّغاتِ یَجْعَلُها غَنیَّهً فی الْأسُلوبِ وَ الْبَیانِ. (دادوستد واژگان میان زبانها، زبان را در سبک و بیان مایه ور می گرداند.)
۵- مَتَی ازْدادَ نُفوذُ اللُّغَهِ الْفارِسیَهِ فِی اللُّغَهِ الْعَرَبیَّهِ؟ (کی نفوذ زبان فارسی در زبان عربی افزایش یافت؟)
– فی العْصرِ العَبّاسیِّ ازْدادَ نُفوذُ اللُّغَهِ الْفارِسیَّهِ. (در روزگار عباسی نفوذ زبان فارسی در زبان عربی افزایش یافت.)
۶- ما هوَ الْأَصْلُ الْفارِسیُّ لِکَلِمَهِ «کَنْز»؟ (ریشه فارسی واژه «کنز» چیست؟)
– کَلِمَهِ «کَنْز» مِن کَلِمَهِ «گَنج» الْفارِسیَّهِ. (واژه «کنز» از واژه «گنج» فارسی است.)
اِعلَموا (بدانید.)
مَعانِی الْأَفعالِ النّاقِصَهِ
■ فعل های پرکاربرد «کانَ، صارَ، لَیسَ و أَصْبَحَ» افعال ناقصه نام دارند.
■ کان چند معنا دارد:
۱- به معنای «بود»؛ مثال: کانَ الْبابُ مُغْلَقاً. در بسته بود.
۲- به معنای «است»؛ مثال: ﴿إنَّ اللهَ کَانَ غَفوراً رَحیماً﴾ اَلْأَحْزاب: ۲۴ = بی گمان خدا آمرزنده و مهربان است.
۳- کانَ به عنوانِ «فعل کمکی سازنده معادل ماضی استمراری»؛ مثال: کانوا یسْمَعونَ: می شنیدند.
۴- کانَ به عنوانِ «فعل کمکی سازنده معادل ماضی بعید»؛ مثال: «کانَ الطّالِبُ سَمِعَ» و «کانَ الطّالِبُ قَد سَمِعَ» به این معناست: «دانش آموز شنیده بود.»
۵- «کانَ » بر سر «لـِ» و «عِنْدَ» معادل فارسیِ «داشت» است؛ مثال: کانَ لی خاتَمُ فِضَّهٍ. = انگشتر نقره داشتم. کانَ عِنْدی سَریرٌ خَشَبیٌّ. = تختی چوبی داشتم.
مضارع کانَ «یَکونُ» به معنای «می باشد» و امر آن «کُنْ» به معنای «باش» است.
■ صارَ و أَصْبَحَ به معنای «شد» هستند. مضارع صارَ «یَصیرُ» و مضارعِ أَصْبَحَ «یُصْبِحُ» است؛ مثال:
﴿ أنزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَتُصبِحُ الأرضُ مُخضَرَّهً ﴾ = از آسمان آبی را فرو فرستاد و زمین سرسبز می شود.
نَظَّفَ الطُّلّبُ مَدرَسَتَهُم، فَصارَتِ الْمَدرَسَهُ نَظیفَهً. = دانش آموزان مدرسه شان را تمیز کردند و مدرسه تمیز شد.
■ لَیْسَ یعنی «نیست»؛ مثال:
﴿ یَقولونَ بِأفواهِهِم ما لَیسَ فی قلوبِهِم وَ اللهُ أعلَمُ بِما یَکتُمونَ﴾ = با دهان هایشان چیزی را می گویند که در دل هایشان نیست و خدا به آنچه پنهان می کنند داناتر است.
۱- اَلمُخْضَرَّه: سرسبز ۲- نظَفَّ: تمیز کرد
اختبر نفسَکَ: تَرجِم هذهِ الآیاتِ. (خودت را بیازما: این آیه ها را به فارسی برگردان.)
۱- ﴿ وَ کانَ یَأمُرُ أهلَهُ بِالصَّلاهِ وَ الزَّکاهِ﴾ (خانواده اش را به نماز و زکات فرمان می داد.)
۲- ﴿ وَ أوفوا بِالعَهدِ إنَّ العَهدَ کانَ مَسؤولاً﴾ (به پیمان وفا کنید. همانا از بابت پیمان بازخواست می شوید.)
۳- ﴿ وَ یَقولونَ بِألسِنَتِهِم ما لَیسَ فی قلوبِهِم﴾ (به زبانهایشان چیزی را می گویند که در دلهایشان نیست.)
۴- ﴿ لَقَد کانَ فی یوسُفَ وَ إخوَتِهِ آیاتٌ لِلسّائلینَ﴾ (همانا در یوسف و برادرانش نشانه هایی برای پرسندگان است.)
۵- ﴿ وَ اذکُروا نِعمَهَ اللهِ عَلَیکُم إذ کُنتُم أعداءً فَألَّفَ بَینَ قلوبِکُم فَأصبَحتُم بِنِعمَتِهِ إخواناً﴾ (و نعمت خدا را درباره خود به یاد آرید آن گاه که با هم دشمن بودید پس میان دل های شما همدلی افکند ، پس به نعمت او برادران یکدیگر گشتید.)
۱- أَوْفوا: وفا کنید ۲- آیات: نشانه ها ۳- ألَفَّ: همدل کرد، به هم پیوست
حوارٌ = گفتگو
(مَعَ الطَّبیبِ= با پزشک)
| الطَّبیبُ= پزشک | المریضُ= بیمار |
| مابِکَ؟= چه ات است؟ | أشعُرُ بِألَمٍ فی صَدری وَ عِندی صُداعٌ. = دردی در سینه ام احساس می کنم و سردرد دارم. |
| أَضَغطُ الدَّمِ عِندَکَ أم مَرَضُ السُّکَّرِ؟ = فشار خون یا قند داری؟ | ما عِندی ضَغطُ الدَّمِ وَ لا مَرَضُ السُّکَّرِ. = نه فشار خون دارم نه قند دارم. |
| بَعدَ الفحصِ یَقولُ الطَّبیبُ= پس از معاینه پزشک می گوید. | |
| أنتَ مُصابٌّ بِزُکامٍ وَ عِندَکَ حُمًّی شَدیدَهً. أکتُبُ لَکَ وَصفَهً. = تو چاییده ای و تب بالایی داری. برای تو نسخه می نویسم. | ماذا تَکتُبُ لی یا حَضرَهَ الطَّبیبِ؟ = برایم چه دارویی می نویسی؟ جناب پزشک! |
| أکتُبُ لَکَ الشَّرابَ وَ الحُبوبَ المُسَکَّنَهَ. = برای تو شربت و قرص آرام بخش می نویسم. | مِن أینَ أستَلِمُ الأدویَهَ؟ = داروها را از کجا بگیرم؟ |
| اِستَلِم الأدویَهَ فی الصَّیدَلیَّهِ الَّتی فی نِهایَهِ مَمَرِّ المُستَوصَفِ. = داروها را از داروخانه ای که در پایان راهرو درمانگاه است بگیر. | شُکراً جَزیلاً. = بسیار سپاسگزارم. |
| تَتَحَسَّنُ حالُکَ. = حالت خوب می شود. | إن شاءَ اللهُ. = اگر خدا بخواهد. |
| مَعَ السَّلامَهِ. = به سلامت. | فی أمانِ اللهِ. = خدانگهدار. |
۱- اَلْألَمَ: درد ۲- اَلْمُصاب: دچار ۳- اَلزُّکام: سرماخوردگی شدید ۴- اَلحُمّی.: تب ۵- تَتحَسَّنُ: خوب می شود
اَلتَّمْرینُ الْأَوَّلُ: عَیِّن الجملهَ الصَّحیحهَ و غیرَ الصَّحیحهِ حَسَبَ الحقیقهِ و الواقِعِ. (جمله درست و نادرست را با توجه به حقیقت و واقع شناسایی کن.)
۱- المِسکُ عِطرٌ یُتَّخَذُ مِن نَوعٍ مِنَ الغِزلانِ. (مشک عطری است که از گونه ای آهو گرفته می شود.) √
۲- الشَّرشَفُ قِطعَهُ قُماشٍ توضَعُ عَلَی السَّریرِ. (ملافه قواره پارچه است که بر روی تخت کشیده [نهاده]می شود.) √
۳- العَرَبُ یَنطِقونَ الکَلِماتِ الدَّخیلَهَ طِبقَ أصلِها. (عربها وامواژه ها را طبق اصلشان به زبان می آورند.) ×
۴- فی اللُّغَهِ العَرَبیَّهِ مِئاتُ الکَلِماتِ المُعَرَّبَهِ ذاتُ الأُصولِ الفارِسیَّهِ. (در زبان عربی صدها وامواژه است که دارای تبار فارسی اند.) √
۵- أَلَّفَ الدُّکتورُ التّونجیُّ کِتاباً یَضُمُّ الکَلِماتِ التُّرکیَّهَ المُعَرَّبَهَ فِی اللُّغَهِ العَرَبیَّهِ. (دکتر تونجی کتابی را نگاشته که دربردارنده واژگان ترکی در زبان عربی است.) ×
اَلتَّمرینُ الثّانی: عَیِّنِ العبارهَ الفارسیَّهَ المُناسبَهَ لِلعبارهِ العَرَبیَّهِ. (عبارت فارسی مناسب برای عبارت عربی را شناسایی کن.)
۱- تَجری الرِّیاحُ بِما لا تَشتَهِی السُّفُنُ. (بادها می وزند به سویی که کشتی ها نمی خواهند.) و) الف) هر چه پیش آید خوش آید.
۲- البَعیدُ عَنِ العَینِ بَعیدٌ عَنِ القَلبِ. (دور از چشم دور از دل می گردد[است].) ه) ب) کم گوی و گزیده گوی چون دُرّ.
۳- أکَلتُم تَمری وَ عَصَیتُم أمری. (خرمایم را خوردید و فرمانم را نبردید.) د) ج) گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی.
۴- خَیرُ الکَلامِ ما قَلَّ وَ دَلَّ. (بهترین سخن، آن است که کم باشد و راهنما.) ب) د) نمک خورد و نمکدان شکست.
۵- الصَّبرُ مِفتاحُ الفَرَجِ. (بردباری کلید گشایش است.) ج) ه) از دل برَوَد هر آنکه از دیده رود.
۶- الخَیرُ فی ما وَقَعَ. (خیر در چیزی است که رخ می دهد.) الف)
و) بَرَد کشتی آنجا که خواهد خدای / و گر جامه بر تن دَرَد ناخدای.
۱- تَشْتَهی: می خواهد، میل دارد
اَلتَّمرینُ الثّالِثُ: تَرجِمِ الجُمَلَ التّالیَهَ. (جمله های زیر را به پارسی برگردان.)
۱- لا تَکتُب عَلَی الشَّجَرِ. (روی درخت [چیزی] ننویس.) 7- اُکتُب بِخَطٍّ واضِحٍ. (با خط آشکار بنویس.)
۲- کانوا یَکتُبونَ رَسائِلَ. (نامه هایی می نوشتند.) 8- سَأکتُبُ لَکَ الإجابَهَ. (پاسخی به تو خواهم نوشت.)
۳- لَم یَکتُب فیهِ شَیئاً. (در آن چیزی ننوشت/ ننوشته است.) 9- لَن أکتُبَ جُملَهً. (جمله ای نخواهم نوشت.)
۴- مَن یَکتُب یَنجَح. (هر کس می نویسد کامیاب می شود.) 10- قَد کُتِبَ عَلَی اللَّوحِ. (بر تخته نوشته شده است.)
۵- یُکتَبُ مَثَلٌ عَلَی الجِدارِ. (مثلی روی دیوار نوشته می شود.) 11- أخَذتُ کِتاباً رَأیتُهُ. (کتابی را گرفتم که دیده بودمش.)
۶- کُنتُ أکتُبُ إجاباتی. (پاسخ هایم را نوشته بودم.)
اَلتَّمرینُ الرّابِعُ: اِبحَث عَنِ الأسماءِ التّالیَه فی الجُمَلِ. (در جمله ها به دنبال اسمهای زیر بگرد.)
( اِسمِ الفاعِلِ، اِسمِ المَفعولِ، اِسمِ المُبالَغَهِ، اِسمِ المَکانِ، اِسمِ التَّفضیلِ)
۱- ﴿ … یَمشونَ فی مَساکِنِهِم … ﴾ (در خانه هایشان راه می روند.) / اِسمِ المَکانِ: مَساکِن
۲- ﴿ … اِستَغفِروا رَبَّکُم إنَّهُ کانَ غَفّاراً﴾ (از پروردگارتان آمرزش بخواهید. همانا او بسیار آمرزنده است.) / اِسمِ المُبالَغَهِ: غَفّاراً
۳- ﴿ یُعرَفُ المُجرِمونَ بِسیماهُم﴾ (گنه کاران با چهره شان شناخته می شوند.) / اِسمِ المَفعولِ: المُجرِمونَ
۴- إنَّکُم مَسؤولونَ حَتَّی عَنِ البِقاعِ وَ البَهائِمِ. (شما بازخواست می شوید حتا از [قطعه] زمین ها و چهارپایان.) / اِسمِ المَفعولِ: مَسؤولونَ
۵- إنَّ أحسَنَ الحَسَنِ الخُلُقُ الحَسَنُ. (همانا بهترین خوبی خوش خویی است.) / اِسمِ التَّفضیلِ: أحسَنَ
۶- یا رازِقَ کُلِّ مَرزوقٍ. (ای روزی دهنده هر روزی خوار.) / اِسمِ الفاعِلِ: رازِقَ؛ اِسمِ المَفعولِ: مَرزوقٍ
اَلتَّمرینُ الْخامِسُ:عَیِّن التَّرجمهَ الصَّحیحهَ وَ عَیِّنِ المَطلوبَ مِنکَ. (ترجمه درست را شناسایی کن و آنچه را از تو خواسته شده بازگو کن.)
۱- ﴿ قالَ رَبِّ إنِّی أعوذُ بِکَ أن أسألَکَ ما لَیسَ لی بِهِ عِلمٌ﴾ گفت پروردگارا من به تو …
الف) پناه بردم که از تو چیزی بپرسم که به آن علم ندارم.۵
ب) پناه می برم که از تو چیزی بخواهم که به آن دانشی ندارم. ■
اَلاسمَ النَّکِرَه وَ الفِعلَ النّاقِصَ: عِلمٌ / لَیسَ
۲- ﴿ … وَ اسألُوا اللهَ مِن فَضلِهِ إنَّ اللهَ کانَ بِکُلِّ شَیءٍ عَلیماً﴾
الف) و از خدا بخشش او را بخواهید؛ زیرا خدا به هر چیزی داناست. ■
ب) و از فضل خدا سؤال کردند؛ قطعاً خدا به همه چیزها آگاه بود. ۵
اَلاسمَ النَّکِرَه وَ الفِعلَ النّاقِصَ: شَیءٍ، عَلیماً / کانَ
۳- ﴿ … یَومَ یَنظُرُ المَرءُ ما قَدَّمَت یَداهُ وَ یَقولُ الکافِرُ یا لَیتَنی کُنتُ تُراباً﴾ – روزی که ……
الف)… آدمی آنچه را با دستانش پیش فرستاده است می نگرد و کافر می گوید: کاش من خاک بودم. ■
ب)… مرد آنچه را با دستش تقدیم کرده است می نگرد و کافر می گوید: من همان خاک شدم. ۵
الفعل المضارع و الفعل النّاقص: یَنظُرُ، یَقولُ / کُنتُ
۴- کانَ الأطفالُ یَلعَبونَ بالکُرَهِ عَلَی الشّاطِئِ وَ بَعدَ اللَّعِبِ صاروا نَشیطینَ.
الف) کودکان در کنار ساحل با توپ بازی می کردند و پس از بازی با نشاط شدند. ■
ب) بچّه ها در کنار ساحل توپ بازی کردند و بعد از بازی پرنشاط، خوشحال هستند. ۵
المجرور بحرف الجَرّ و المضاف إلیه: الکُرَهِ، الشّاطِئِ / اللَّعِبِ
۵- کُنتُ ساکِتاً وَ ما قُلتُ کَلِمَهً، ِلأنّی کُنتُ لا أعرِفُ شَیئاً عَنِ المَوضوعِ.
الف) ساکت شدم و کلمه ای نمی گویم؛ برای این که چیزی از موضوع نمی دانم. ۵
ب) ساکت بودم و کلمه ای نگفتم؛ زیرا چیزی درباره موضوع نمی دانستم. ■
المفعول و الجارّ و المجرور: کَلِمَهً / عَنِ المَوضوعِ
للمُطالعَهِ (برای خوانش.)
اَلْمُعَرَّباتُ الْفارِسیَّهُ (وامواژه های عربی فارسی‌تبار.)
إبریسَم: اِبریشم/ إبریق: آبریز/ أُرجوانیّ: اَرغَوانی/ أُستاذ: اُستاد/ إستَبرَق: سِتَبرَگ/ أُسطُوانه: اُستُوانه/ بابونَج: بابونه/ بَخشیش .بَخشِش (بِالْفارسیَّهِ: انعام)/ بابوج (نَوعٌ مِنَ الْحِذاءِ) ← پاپوش/ باذِنْجان: باتِنگان (بِالْفارسیَّهِ: بادِمجان)/ بَربَط: (بَر بِالْفارسیَّهِ: سینه + بَت: بِالْفارسیَّهِ: اُردَک) مِن آلاتِ الْموسیقَی/ بَرْزَخ ← بَرْز اَخْو (اَلْعالَمُ الْأَعلَی: جهان بالا)/ بَرنامَج: بَرنامه/ برَواز ← پَرواز: قاب / بَرید ← بُریده دُم: پُست/ بُستان: بوستان/ بَغداد: بَغ + داد (خداداد)/ بوسه ← بوسه/ بَهلَوان . پَهلَوان (بِالْفارسیَّهِ: بَندباز)/ بَسْ: بس/ بَطّ: بَت (بِالْفارسیَّهِ: اردک)/ بِلوّْر: بُلور/ بَنَفسَج: بَنَفشه/ تاریخ: تاریک/ تَتویج: تاج گذاری ← تاج/ تخْت: تخت/ تَرجُمان (تَرجَمَه) ← تَرزُبان/ تنَوّر: تنور/ توت: توت/ جاموس: گاومیش/ جَزَر: گَزَر/ جَصّ: گَچ/ جُلّب: گُلاب/ جُلَّنار: گُلنار/ جُناح: گُناه/ جُنْدیّ: گُندی/ جوراب: گورپا (گوراپ)/ جَوز: گَوز (بِالْفارسیَّهِ: گِردو)/ جَوْشَن .جوشن: زره/ جَوهَر: گَوهَر/ حِرْباء: هورْبان (هور: خور «خورشید »)/ خانَه: خانه (بُیوتٌ فی لُعبَهِ الشِّطرَنج)/ خَنْدَق: کَندَگ/ دِجْلهَ: تیگره (تند و تیز)/ دَرْویش: درویش/ دُسْتور ← دَستور: قانون/ دیباج: دیبا/ دین: دین/ رازیانَج: رازیانه/ رِزْق ← روچیک، روزیک «روزی»/ روزنامَه .روزنامه (بِالْفارسیَّهِ: تَقویم)/ رَوْزَنَه ← روزنه/ رَهنامَج: راهْنامه (دَلیلٌ لِلسَّفْراتِ الْبَحریَّهِ)/ زَرْکَشَ ← زَرکِش (نَسَجَ الْقُماشَ بِخُیوطٍ مِنَ الذَّهَبِ: تارهای زر به پارچه کشید)/ زَمان: زمان/ زَمْهَریر: بسیار سرد/ زَنبیل: (زَن: اِمرَأَه + بال: یَد = عَلی. یَدِ الْمَرأَهِ)/ زِنْجار: زَنگار/ ساذَج: ساده «سَذاجَه: سادگی »/ ساعَه: سایه/ سِجّیل: سنگْ گِل / سَخَط: سَخت (اَلْغَضَبُ الْکَثیرُ)/ سِراج: چِراغ / سُرادِق: سَراپَرده / سَرْخَس: سَرَخْس/ سِرداب: سَرداب (زیر زمین: بِناءٌ تَحتَ الْأَرضِ)/ سَرمدَ: سَرآمَد (بی آغاز و پایان: ما لا أَوَّلَ لَهُ وَ لا آخِرَ)/ سِرْوال: شَلوار/ سُکَّر: شِکَر/ سَکَنجَبین: سِرکه انگُبین/ سَلجَم: شَلغَم/ سِنْجاب: سَنجاب/ سَوْسَن: سوسَن/ شاشَه: صفحه تلویزیون ← شیشه/ شاهین (صَقْر): شاهین/ شَوَنْدَر: چُغُندَر/ شَهْدانِج: شاهدانه/ شَیْء ← شیء: چیز / صَفَّقَ: دست زد ← چَپَک/ صَلیب ← چلیپا/ صَنْج: چنگ، سنج/ طازَج: تازه/ طسْت: تَشت/ عبَقَریّ ← آبکاری/ عِفْریت ← آفرید/ فِرْجار، بِرْکار ← پَرگار/ فُستُق: پِسته/ فِلفِل: پِلپِل/ فولاذ: پولاد/ فیَروز ← پیروز/ فیَرْوزَج: فیروزه/ فیل: پیل/ کَأس: کاسه/ کافور ← کاپور/ کَهرَباء: کاه رُبا/ کَنز: گَنج/ لِجام: لگام/ مِحْراب: مِهراب/ مِسْک ← مِشْک: مُشک/ میزاب ← میزاب: ناودان «گُمیز+آب /» نارَنج ← نار رنگ: نارنج/ نِسرین: نَسرین/ نفِطْ: نَفت/ نَمارِق: بالش ها (جمع نَرمَک)/ نَموذَج: نمونه/ وَرْد: ورد/ وَزیر: ویچیر/ هَنْدَسَه: اَندازه
■ در امتحانات و کنکور از بخش معرَّبات فارسی هیچ سؤالی طرح نمی شود.
اَلْبَحثُ الْعِلمیُّ (پژوهش علمی.)
اُکْتُبْ عِشْرینَ کَلِمَهً مُعَرَّبَهً أَصلُها فارِسیٌّ مِنْ أَحَدِ هذِهِ الْکُتُبِ. (از یکی از این کتابها بیست وامواژه عربی بنویس که تبارش فارسی باشد.)
أَیُّهَا الْأَحِبّاءُ، نسَتوَدِعُکُمُ اللّه إلی اللقاء (ای دوستان؛ به خدا می سپاریمتان؛ به امید دیدار.)
سَنَلْتَقی بِکُم إنْ شاءَ اللّهُ فی الصَّفِّ الثّانیَ عَشَرَ،
(اگر خدا بخواهد در کلاس دوازدهم با شما دیدار خواهیم کرد.)
نَتَمَنَّی لَکُمُ النَّجاحَ، مَعَ السَّلامَهِ، (کامیابی را برای شما آرزومندیم؛ به سلامت.)
فی أَمانِ اللّه (خدا نگهدار.)
۱- نسَتوَدِعُ: می سپاریم ۲- نَلتَقی: دیدار می کنیم ۳- نَتمَنیَّ: آرزو می کنیم
افعال ناقصه
