هنگامی که شاعر یا نویسنده، صفتی را در فرد یا پدیده‌ای آنچنان برجسته نشان دهد و بزرگ نماید که دستیابی به آن صفت در آن حد و اندازه ناشدنی یا بیش از حد معمول باشد، آرایه اغراق آفریده می‌شود.
$ شود کوه آهن چو دریای آب / اگــر بشــنود نام افراسیاب
خودآزمایی
- در کدام بیت آرایه « اغراق » به کار رفته است؟
الف) صائب! مدد خـلق نمودیم بـه همت در ظــــــــاهر اگر مالک دینار نبودیم
ب) گر برگ گل سرخ کنی پیرهنش را از نـــازکی آزار رســــــــاند بدنش را
پ) فلک به مردم نادان دهد زمام مـراد تو اهل فضلی و دانش همین گناهــت بس
ت) دل و کشــورت جمع و معـمور باد ز مـــلکت پراکــــــــندگی دور بــــــاد
- در کدام بیت آرایه « اغراق » به کار رفته است؟
الف) ابر است بر جای قمر زهره است بر جای شکر سنگ است بـــر جـای گـــهر خار است بر جای سمن
ب) کمـــان بـــر گرفـــــــــتند و تــــــــــیر خدنـــــگ ببـــــردند از روی خــــورشـــــــید رنـــــــــــــــــــگ
پ) ای ساربان منزل مـــکن جز در دیار یار مــــــن تــــا یــک زمان زاری کنم بر ربع و اطلال و دمــــن
ت) آنجا کـــه بود آن دلســـــتان با دوستان در بوستان شد گرگ و روبه‌را مکان، شد گور و کرکس‌را وطن
- در کدام بیت آرایه « اغراق » هست؟
الف) بیامد که جوید ز ایران نبرد ب) همی گرد رزم اندر آمـــد به ابر
پ) همی‌‌برخروشید برسان کوس ت) برآمد زهر دو سپه بوق و کوس
- در کدام بیت آرایه « اغراق » به کار رفته است؟
الف) دل شـــاه ایــران بدان تنـــگ شـــد بروهای چهــرش پر آژنگ شـــد
ب) بیـــــــابانی آمـــــــدش ناگــــــــــاه پیش ز تابیــــــــدن مهــــــر پهناش بیش
پ) تــــو دانی کــــه بیــداد کوشد همــی همی‌جنگ و مردی فروشد همی
ت) چو مانده شد از کــار رخش و سوار یـــکی چـــاره سـازید بیچاره وار
